پرستاری

 

 

 

این هم حرف دل مولانا

مرده  بدم  زنده  شدم  گریه  بدم  خنده شدم

دولت  عشق   آمد   و  من دولت پاینده شدم

دیده  سیرست    مرا    جان  دلیرست    مرا

زهره   شیرست   مرا     زهره    تابنده  شدم

گفــت که : دیوانه نه ، لایق  این  خانه     نه

رفتم  و  دیوانه شدم  سلسله   بندنده  شدم

گفــت که : سرمست نه ،رو که از این دست نه

رفتم و سرمست  شدم  و ز طرب آکنده  شدم

گفــت که : تو کشته نه ، در  طرب آغشته  نه

پیش  رخ  زنده  کنش  کشته  و افکنده  شدم

گفــت که : تو زیر ککی ، مست خیالی و شکی

گول شدم ، هول شدم ،  وز همه بر کنده شدم

گفــت که :تو شمع شدی ، قبله این جمع شدی

جمع نیم  ،  شمع نیم  ، دود     پراکنده  شدم

گفــت که : شیخی و سری ،  پیش رو  و  راه بری

شیخ  نیم  ،   پیش نیم  ،  امر  ترا  بنده شدم

گفــت که :  با بال و پری ، من پر و بالت ندهم

در  هوس  بال  و پرش  بی  پر  و  پرکنده شدم

گفت  مرا  دولت نو   ،  راه مرو   رنجه  مشو

زانک من از لطف و کرم سوی  تو  آینده شدم

گفت مرا عشق کهن  ،  از  بر  ما  نقل  مکن

گفتم  آری  نکنم  ،   ساکن  و  باشنده شدم

چشمه  خورشید توئی ، سایه گه  بید    منم

چونک  زدی بر سر من  پست و   گدازنده شدم

تابش جان یافت دلم ، وا شد و بشکافت دلم

اطلس نو  بافت دلم  ، دشمن  این ژنده شدم

صورت جان  وقت  سحر ،   لاف همی زد ز بطر

بنده و خربنده بدم  ،  شاه   و   خداونده شدم

شکر  کند   کاغذ    تو  از  شکر  بی  حد   تو

کامد  او در  بر  من ،  با   وی  ماننده شدم

شکر  کند   خاک دژم  ،  از فلک و چرخ بخم

کز  نظر  و  گردش  او  نور    پذیرنده  شدم

شکر کند  چرخ  فلک ،  از ملک و ملک و ملک

کز کرم و بخشش او روشن  و  بخشنده شدم

شکر  کند  عارف  حق کز همه  بر  دیم سبق

بر  زبر  هفت  طبق  ،    اختر  رخشنده شدم

زهره بدم  ماه  شدم چرخ دو  صد  تاه شدم

یوسف  بودم   ز کنون  یوسف   زاینده   شدم

از توا م ای  شهره قمر ،  در  من و در خود بنگر

کز  اثر   خنده    تو    گلشن  خندنده    شدم

باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان

کز  رخ آن  شاه  جهان  فرخ  و   فرخنده  شدم